Początki Jerozolimy stanowią kwestię sporną. Kolejne odkrycia odsłaniają jej coraz to wcześniejsze oblicze.
Za pierwszą informację historyczną o tym mieście uznaje się listy z Amarny, wśród których znaleziono te od króla Jerozolimy zapewniającego faraona o swej lojalności i proszącego o pomoc wobec ataków króla kananejskiego oraz koczowniczych plemion Habiru. Miasto to łączy się z plemieniem Jebuzytów, choć prawdopodobne jest, że było ono zamieszkałe przez ludność wielonarodową.
Hebrajczycy zdobyli Jerozolimę dopiero w czasach Dawida, ok. 1000 r. przed Chr. Dokonał tego Joaba, odkrywając podziemny tunel prowadzący do wnętrza miasta. Dawid uczynił z Jerozolimy swoją stolicę. Tu sprowadził Arkę Przymierza i zbudował swój pałac. Wzmocnił też mury miasta. Obszar Jerozolimy obejmował teren położony na południe od Wzgórza Świątynnego, tworzący charakterystyczny cypel wyznaczony dolinami Cedronu i Hinnonu (Gehenny), określany jako Ofel.
Ważnym krokiem w rozwoju miasta było zbudowanie ok. 966 r. przed Chr. przez Salomona na Wzgórzu Świątynnym świątyni dedykowanej Bogu Izraela. Od tego czasu rozwój miasta zaczął się intensyfikować. Jego kierunek, czyli północny zachód, wyznaczała topografia terenu. Granice zaś tworzyły góry: Oliwna i Scopus oraz doliny: Cedronu i Hinnonu, stanowiące naturalną fortyfikację. Obszar zamieszkały przedzielała dolina Tyropeonu (wytwórców sera). Rozgraniczała ona miasto górne i dolne. Pierwsze zajmowała bogatsza część społeczeństwa, drugie – ludzie ubożsi. Nazwa doliny sugeruje, że tu znajdowały się warsztaty rzemieślników. Na północ od Wzgórza Świątynnego położona była natomiast sadzawka gromadząca wodę na potrzeby miasta.
A mury runą...
Pełna treść tego artykułu
w wersji drukowanej
lub w e-wydaniu.
