Statystyki Kościoła katolickiego stawiają Polskę na szóstym lub siódmym miejscu w świecie, jeśli chodzi o liczbę katolików – za Brazylią, Meksykiem, Filipinami, Demokratyczną Republiką Konga i Włochami.
Nominalnie katolików francuskich jest nieco więcej niż polskich, ale zważywszy na niski odsetek praktykujących Francuzów, Polskę należałoby umieścić w tej hierarchii wyżej. Liczby formalnie ochrzczonych nie są więc całkiem miarodajne; liczy się codzienne przywiązanie do wiary. Według statystyk dominicantes i communicantes, Polska zajmuje też dość wysokie miejsce w świecie. Ważne są tu jednak także tradycja i historia. Polska weszła do rodziny narodów chrześcijańskich dopiero w 966 r., ale od tej pory Polacy mocno zaznaczyli swe miejsce w Kościele. Można wymienić wielu polskich świętych, błogosławionych i męczenników, ale przypomnimy tu niektórych polskich błogosławionych i świętych, którzy u progu epoki nowożytnej szczególnie wsławili się w debatach na temat relacji między wiarą i nauką.
CHOĆ JESZCZE NIE ZOSTAŁ WYNIESIONY NA OŁTARZE, ogromną rolę w historii Kościoła odegrał Paweł Włodkowic, rektor Akademii Krakowskiej. Pochodził on z rodu Dołęgów, a urodził się ok. 1370 r. w Brudzeniu Dużym k. Płocka. Ukończył szkołę przy kolegiacie płockiej, po czym przyjął święcenia kapłańskie. Studiował w Pradze. W 1393 r. otrzymał tam tytuł mistrza, czyli magistra sztuk wyzwolonych, a trzy lata później – bakałarza prawa kanonicznego. Później pełnił funkcje kanonika płockiego i rektora Akademii Krakowskiej. Na soborze w Konstancji w 1416 r., gdzie reprezentował króla Jagiełłę, przechylił szalę sporu Polski z Krzyżakami, argumentując, że wśród pogan też może istnieć legalna władza, zaś do prawdziwej wiary należy pogan przekonywać, a nie przymuszać. Jego formuła: Fides ex necessitate esse not debet (Wiara pod przymusem nie zobowiązuje) przeszła do historii. Włodkowic odszedł z tego świata w 1435 r.
Pełna treść tego artykułu
w wersji drukowanej
lub w e-wydaniu.
