Historia nadała mu przydomek Chryzostom, czyli „Złotousty”. A to dlatego, że zasłynął jako bezkompromisowy kaznodzieja. Jego kazania cieszyły się ogromną popularnością. Nierzadkie były przypadki, gdy wierni oklaskiwali jego homilie.
Święty Jan Chryzostom to jeden z czterech Wielkich Ojców i Doktorów Kościoła Wschodniego. Urodził się w połowie IV wieku w Antiochii. Czas, w którym żył i działał, miał dla Kościoła przełomowe znaczenie, bowiem w 380 r. chrześcijaństwo stało się religią panującą. Jan został wcześnie osierocony przez ojca, dowódcę wojskowego i wychowywany był przez matkę Antuzę. To właśnie ona zapewniła mu dobre jak na tamte czasy wykształcenie. Jan doskonałe poznał literaturę klasyczną, wiele wskazuje na to, że znał też na pamięć Pismo Święte. Retor Libanios, w którego szkole Chryzostom pobierał nauki, upatrywał w nim swego następcę. Jan jednak wybrał życie ascetyczne, opuścił Antiochię i udał się na pustynię, gdzie spędził cztery lata. Najpierw przebywał z eremitami pod górą Silpium, a następnie – w jednej z grot pod kierunkiem pewnego „starca”. To w tym czasie zaczął dogłębnie rozważać Ewangelię i listy św. Pawła Apostoła. Być może właśnie ta wyjątkowa zażyłość ze słowem Bożym, pielęgnowana w latach pustelnictwa, zrodziła w nim potrzebę głoszenia Ewangelii.
Bunt posągów
Pełna treść tego artykułu
w wersji drukowanej
lub w e-wydaniu.
