Sanktuaria św. Jadwigi Śląskiej znajdują się w podwrocławskiej Trzebnicy i Legnickim Polu k. Legnicy, jednak patronka Śląska, pojednania polsko-niemieckiego i wyboru Polaka na Stolicę Piotrową swoje serce zostawiła w innym zakątku tej ziemi.
Gdy w Anglii ogłaszano Wielką Kartę Swobód, a w Barcelonie św. Piotr Nolasco finalizował proces powstania Zakonu Najświętszej Maryi Panny Łaskawej, którego głównym celem było uwolnienie chrześcijańskich niewolników z rąk muzułmańskich, na Śląsku u stóp Pogórza Kaczawskiego nad leniwym nurtem Bobra i Wierzbnika, pierwsi osadnicy budowali podstawy przyszłego miasta Wleń. Miejscowość, która wraz z górującym nad nią zamkiem Lenno na Wleńskim Gródku, we wsi Łupki, stała się jednym z ulubionych miejsc św. Jadwigi Śląskiej. Nieco poniżej zamku stoi dedykowany jej kościół, jednak pozostaje on, podobnie jak Wleń, w cieniu Trzebnicy i Legnickiego Pola, które z sanktuariami jej poświęconymi kojarzone są przede wszystkim z patronką Śląska. A szkoda, bo Wleń kryje ciekawą historię i nietuzinkowe zabytki.
Według ustnych przekazów, pierwsza świątynia stanęła w tym miejscu już po 1202 r. z polecenia św. Jadwigi Śląskiej. Wzniesiona została w miejscu, gdzie święta ta przychodziła modlić się przed obrazem Matki Bożej, wiszącym wśród konarów lipy sądowej. Lipa ta rosła pośrodku tribunal ducis, czyli placu, na którym kasztelan dzierżący władzę w grodzie w imieniu księcia sprawował sądy, a także pobierał należne księciu daniny.
Dlaczego dwór księżnej stale się przemieszczał
Pełna treść tego artykułu
w wersji drukowanej
lub w e-wydaniu.
