Pięćset lat temu na posadzce łaskiej kolegiaty wysypano proch, nadając mu kształt krzyża, na którym prymas Jan Łaski napisał alfabet łaciński i grecki, zaznaczając, że te kultury oraz to wszystko, co one ze sobą przyniosły, dopełniło się w znaku krzyża i w chrześcijaństwie – powiedział kard. Grzegorz Ryś.
Źródła archeologiczne wskazują, że dzieje Łasku sięgają czasów początku państwowości polskiej. Zdaniem naukowców, pierwsza osada powstała w dolinie rzeki Grabi na Wysoczyźnie Łaskiej już w XI wieku, kiedy nastąpił urbanistyczny rozwój traktów handlowych. Świadczą o tym do dziś m.in. nazwy wychodzących z miasta ulic oraz tzw. łaski skarb, który stanowi ok. 2 tys. monet z X i XI wieku, odkryty na rubieżach miasta w kierunku Pabianic. Położenie osady wskazuje, że tutejsza ziemia sprzyjała rozwojowi rolnictwa, ogrodnictwa oraz rzemiosła. Najstarsze spisane wzmianki o Łasku pochodzą z 1356 r. i dotyczą fundacji świątyni, choć parafia była erygowana wcześniej przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Jarosława Bogorię Skotnickiego. Do obecnych czasów nie wiadomo, kto był pierwszym właścicielem wsi, wiadomo natomiast, że w XIV wieku została ona nabyta przez rycerski ród Krowickich herbu Korab. Pierwszym znanym właścicielem był Michał z Krowicy k. Opatówka, który przekazał miejscowość swojemu synowi Wojciechowi, kasztelanowi lędzkiemu i protoplaście łaskiej gałęzi rodziny Krowickich. W latach późniejszych wieś przeszła w ręce Jana Krowickiego, chorążego sieradzkiego, który postanowił podnieść znaczenie miejscowości i starał się o uzyskanie dla Łasku praw miejskich. Jednakże dopiero jego wnuk – również Jan – za udział i zasługi Korabitów w wojnie z Krzyżakami otrzymał w 1422 r. od króla Władysława Jagiełły akt lokacyjny, na mocy którego Łask stał się miastem na prawie średzkim.
„Legat urodzony”
Pełna treść tego artykułu
w wersji drukowanej
lub w e-wydaniu.
