Bazylika Grobu Pańskiego, zwana także Bazyliką Zmartwychwstania, jest bez wątpienia najświętszym miejscem chrześcijaństwa, w którym – zgodnie z Tradycją – rozegrały się najważniejsze wydarzenia zbawcze: męka, śmierć i powstanie z martwych Jezusa Chrystusa.
Mamy zatem do czynienia z niepowtarzalną relikwią i niezwykłym świadectwem. W refleksji nad tym miejscem nie można pominąć jego wymiaru historycznego i archeologicznego. Bazylika Grobu od wieków wzbudza zainteresowanie badaczy. Dotychczasowe ustalenia te pozwalają nam lepiej zrozumieć skomplikowane dzieje jerozolimskiej świątyni oraz ich powiązania z narracjami ewangelicznymi. Badania te stanowią fascynujący punkt spotkania nauki i wiary, dlatego warto przyjrzeć się bliżej systematycznym próbom wyjaśnienia historii Bazyliki Bożego Grobu dokonywanym na przestrzeni dziejów.
Najnowsze odkrycie
Za punkt wyjścia możemy przyjąć ostatnie wielkie prace badawcze nad tradycyjnym miejscem pochówku Jezusa, które miały miejsce w latach 2016-17. Odbywały się one pod nadzorem Narodowego Uniwersytetu Technicznego w Atenach oraz towarzystwa naukowego National Geographic. Były wyjątkowe o tyle, że po raz pierwszy od 1555 r. odkryta została marmurowa płyta przykrywająca właściwą przestrzeń utożsamianą z miejscem pochówku Jezusa. Aby się do niej dostać, archeolodzy musieli poddać analizom materiał skalny znajdujący się między płytą a leżącymi poniżej warstwami. Po usunięciu gruzu oczom badaczy ukazał się wapienny kamień grobowy zachowany w nienaruszonym stanie. Wokół potwierdzono istnienie wapiennych skał, w których odkryto korytarz prowadzący do komory grobowej. Struktury znajdujące się bezpośrednio powyżej datowane są na IV wiek, a zatem na okres działalności cesarzowej Heleny i budowy pierwszej bazyliki konstantyńskiej dla uczczenia najważniejszych wydarzeń w historii zbawienia.
Pełna treść tego artykułu
w wersji drukowanej
lub w e-wydaniu.
