Historia chrześcijaństwa w Afryce zaczyna się od doniosłego faktu; kontynent ten, jako jedyny oprócz azjatyckiego – odwiedził w dzieciństwie sam Jezus. Przebywał On przez kilka miesięcy w Egipcie, w czasie prześladowań króla Heroda i – co symboliczne – najprawdopodobniej właśnie tam stawiał swoje pierwsze, samodzielne kroki.
Właściwa ewangelizacja kontynentu rozpoczęła się niedługo po ukrzyżowaniu Chrystusa. Na terenie Egiptu pod koniec swojego życia działał św. Marek Ewangelista, zwany „pierwszym biskupem Aleksandrii”. W mieście przebywać miał też św. Barnaba. Z Egiptu chrześcijaństwo wywędrowało w dwóch kierunkach – na zachód – do dzisiejszej Libii i Tunezji, oraz na południe, na tereny obecnego Sudanu i Etiopii. W IV i V wieku jednymi z najważniejszych ośrodków chrześcijańskich były Aleksandria oraz Kartagina – miasta leżące w Afryce. Wywodzili się z nich tak wybitni ojcowie Kościoła jak św. Atanazy Wielki, św. Cyprian oraz św. Augustyn. Za sprawą wybitnych pisarzy i apologetów chrześcijańskich – Klemensa oraz Orygenesa działała teologiczna szkoła aleksandryjska, której świetności mogła dorównać tylko szkoła antiocheńska; także z Afryki wywodzą się ruch monastyczny oraz idea pustelnictwa.
Podatny grunt dla herezji
Pełna treść tego artykułu
w wersji drukowanej
lub w e-wydaniu.
